de schrijver

Dit interview is samengesteld uit verschillende interviews die ik gegeven heb.

Het werk

U bent niet alleen schrijver, heb ik begrepen. Schrijven is eigenlijk uw hobby, zegt u.

Ja, dat klopt. Schrijven is mijn hobby. Mijn dagelijks werk is bij een waterschap in het noorden van het land. Eigenlijk ben ik hydroloog. Dat is technisch.

Dat is heel wat anders. Veel schrijvers zitten in het onderwijs. Dit is wel een aparte combinatie.

Ik hoor dat wel meer. Toch is het nog niet zo'n rare combinatie. In technische beroepen moet je soms ook heel creatief zijn. Dingen verzinnen, oplossingen bedenken. Dat is schrijven ook. Je bent constant bezig om oplossingen te bedenken voor allerlei problemen die je zelf verzint.

Maar technisch werk, dat is toch vooral rekenen en knutselen en zo?

Nee, haha. Dat kan, maar dat hoeft niet. Ik heb nu trouwens leidinggevend werk. Dat is ook veel praten, lezen, analyseren. Er achter proberen te komen hoe iets in elkaar zit, waarom mensen doen zoals ze doen. Mensen en situaties proberen te begrijpen, meedenken met oplossingen, bijsturen als je denkt dat dat nodig is. Kijken of iets makkelijker kan. Dat is al net als schrijven. Bovendien heeft schrijven ook iets heel technisch. Je moet letten op je stijl, perspectieven, spanningsbogen, verhaallijnen. Je verhaal moet logisch in elkaar zitten.

Wat is nou zo leuk aan het schrijven?

Schrijven lijkt op lezen, alleen duurt het langer. Als ik een verhaal schrijf, dan maak ik het zelf een beetje mee. Het is niet zo dat ik het verhaal, als ik eraan begin, al helemaal in mijn hoofd heb zitten. Ik heb een idee, ik weet waar het over moet gaan en ik heb er een gevoel, een sfeer bij. Wat er precies gebeurt allemaal, dat weet ik nog niet. Het nadenken over het verhaal, het broeden, het oplossen van de problemen die ik zelf gemaakt heb, dat is het leukste.

Kinderboeken, jeugdboeken en boeken voor volwassenen

U schrijft in verschillende stijlen.

Ja, inderdaad. Ik schrijf kinderboeken, jeugdboeken en boeken voor volwassenen.

Kinderboeken en jeugdboeken, wat is het verschil?

Ik vind kinderboeken boeken voor een leeftijd tot een jaar of 12. Vanaf die leeftijd noem ik het liever jeugdboeken. Die zijn ook ingewikkelder. En de boeken voor volwassenen zijn natuurlijk nog een stuk ingewikkelder. En dikker.

Maar ze lijken ook op elkaar.

Ja. Ik schrijf vooral spannende verhalen. Verhalen die je niet weg wilt leggen maar waarbij je door wilt blijven lezen. De kinderboeken zijn spannend, de jeugdboeken zijn spannend en de volwassen boeken zijn spannend.

het waarom, een boodschap?

En ze hebben een boodschap. U wilt er wat mee zeggen.Ja, ze hebben een boodschap. Ik denk dat ieder verhaal op zijn eigen manier een boodschap heeft. Als schrijver wil je wat overbrengen. Ik wil dat ook. Niet omdat ik het beter weet, maar omdat ik denk dat iedereen van iedereen wat kan leren.Mijn boodschap heeft vooral te maken met vooroordelen en echtheid. Dat zit in al mijn verhalen. Mijn eerste jeugdboek bijvoorbeeld, BRAND! Heeft heel veel met vooroordelen te maken. Met je mening klaar hebben over andere mensen. Dat geldt ook voor LITTEKENS, en de kinderboeken KROMNAGEL en HET BEZOEK. Het echt zijn, jezelf zijn, je niet anders voordoen dan dat je bent, dat zit in LOSGELD en EXOUSIA. DE LAATSTE WEEK zal weer op een andere manier tot nadenken zetten.

U geeft uw boeken uit via drie uitgeverijen: Den Hertog, Novapres en Callenbach. Dat zijn alledrie uitgeverijen met een christelijke achtergrond. Is dat een bewuste keuze? Hebben uw boeken vooral een christelijke boodschap?

Ja en nee. Mijn boeken hebben een christelijke boodschap, maar niet in de zin van een preek of zoiets. De boodschap is een boodschap van echtheid en eerlijkheid. Dat is vooral een menselijke boodschap die in allerlei religies zit. Mijn boeken zijn christelijk in die zin dat ze herkenbaar zijn tegen de achtergrond van het westerse christelijke geloof en gebaseerd zijn op de normen en waarden van dat geloof. Het oplossen van problemen doen mijn hoofdpersonen bijvoorbeeld niet met geweld of bedrog. Als ze dat doen, dan gaat het mis.

Nu staan christelijke boeken toch vooral bekend als brave boeken met brave mensen.

Ja, dat is zo'n mooi vooroordeel. En misschien vaak nog wel waar ook. Vooral vroeger was dat natuurlijk zo. Ik schrijf daar tegenin. Mijn hoofdpersonen zijn niet braaf. Mijn verhalen ook niet. Ook de christenen niet. Ik beschrijf mensen met hun goede en slechte eigenschappen en die doen goede en slechte dingen. Het is zelfs niet zo dat de verkeerde dingen altijd verkeerd uitpakken en de goede dingen altijd goed uitpakken. Zo is het in het echte leven ook niet. Maar de draad van de verhalen is wel dat op de langere termijn het goede te doen beter blijkt te zijn.

Een lijn die je in al mijn verhalen tegenkomt is dat door het maken van verkeerde keuzes de hoofdpersonen zich steeds dieper in de nesten werken. Daarna moet ik ze als schrijver er weer uithalen. Dat maken van verkeerde keuzes gaat sluipend. Je kunt als lezer een heel eind meekomen. Alleen waar je in het echte leven meestal afhaakt, gaan mijn hoofdrolspelers nog een eindje door. Dat is waar een verhaal spannend wordt. Maar ook waar een lezer kan leren van de fouten van anderen. Niks braafs dus.

Emmen

U woonde zelf in Emmen en uw jeugdboeken spelen zich af in Emmen. Gaan ze over uzelf? Zit er iets autobiografisch in?

Nee, ze gaan niet over mezelf. Natuurlijk zitten er dingen in die ikzelf herken of op een bepaalde manier misschien heb meegemaakt. Maar de verhalen zijn verzonnen. Ik heb gekozen voor mijn eigen woonomgeving omdat ik dat leuk vind. BRAND! Speelde zich af in Emmen en ik kreeg daar zoveel leuke reacties op dat ik de andere jeugdboeken ook hier in de omgeving heb laten plaatsvinden.